Επικοινωνία

Δ/νση: Σωκράτους 24, 151 27 Μελίσσια -- Τηλέφωνο: 2108048669 -- e-mail: mail@4dim-meliss.att.sch.gr

Κυριακή 6 Μαΐου 2018

Στη Μάνα

«Δεν είναι τίποτα στο σπίτι, μάνα μου,
να μη σε φέρνει ολάκερη στη σκέψη, 
και μήτε τίποτε στη ζωή μου, μάνα μου,
που να μην το έχεις κάπως σημαδέψει  

 Κι ούτε που κάνω βήμα, τώρα, μάνα 
 χωρίς οι λογισμοί σου να με ζώσουν,
καθώς αγγίζω ή αντικρίζω, μάνα μου,
 το κάθε τι που μεταχειριζόσουν.»

 Ναπολέων  Λαπαθιώτης


      Κάπου, ανάμεσα , στη δύση της πρώτης δεκαετίας της ζωής μου και στην αυγή της δεύτερης, ανακάλυψα πως η πιο συγκλονιστική εμπειρία  για τον άνθρωπο είναι η αίσθηση πως οι ποιητικές λέξεις είναι πάντα πιο αποκαλυπτικές, όταν αφήνονται  μόνες τους να δείξουν όσα εκείνες προτιμούν. Τυλίγονται στου μυαλού τα σοκάκια και δε σε αφήνουν σε ησυχία. Πότε χαδιάρες και πότε ανελέητες μα πάντα μάγισσες, με παρασέρνουν πάντα στα πιο αλαργινά ταξίδια. Κάποτε με ιστορίες ανθρώπων, κάποτε με ποιητική διάθεση και κάποτε απλά τις σκέψεις σου να πλαισιώνουν, είναι πάντα δίπλα μας.
     Πώς να μη σε συγκλονίσουν οι στίχοι του ποιητή, που αναφέρονται στην αγαπημένη του μάνα, καθώς διαβάζεις το ποίημα «δάκρυα». Σε ένα άλλο του, την «προσμονή», η απόγνωσή του κορυφώνεται. Ο δημιουργός περιμένει τη μάνα του να φανεί, αναπολεί το χάδι της, το τόσο τρυφερό κι είναι βέβαιος πως αν νιώσει τον πόνο του, θα μείνει κοντά του. «Δεν θα φύγεις...θα με λυπηθείς».
     Μάνα! Αλήθεια, παιδιά μου, υπάρχει  τίποτε αγνότερο, υπάρχει τίποτε δυνατότερο, πιο γλυκό και πιο όμορφο από τη  μάνα; Μάνα! Λέξη τρυφερή, που κλείνει μέσα της ποτάμια καλοσύνης και υπομονής. Η αγκαλιά της είναι το λιμάνι το ήρεμο, χωρίς κύματα και καταιγίδες, που κάθε βασανισμένος και κουρασμένος, βρίσκει τη γαλήνη και την ηρεμία. Όλα τα στάδια της ζωής μας έχουν μέσα το όνομα της μάνας σαν φυλακτό. Αρκεί μονάχα να σκεφτούμε ποια είναι η πρώτη λέξη που ψιθυρίζουμε. Κι όταν γεράσουμε πάλι τη μάνα ζητάμε σα να είμαστε μικρά παιδιά. Η λέξη μάνα είναι η πρώτη και η τελευταία που βγαίνει από τα χείλη μας. Με αυτή γεννιόμαστε, με αυτή θα πεθάνουμε.
     Η μητέρα είναι το πολυτιμότερο και ωραιότερο πλάσμα στο οποίο όλοι χρωστάμε την ύπαρξη και τη δημιουργική πορεία μας. Η μάνα πάντα αγωνιά,  αφουγκράζεται κάθε στιγμή, κάθε ώρα,  κάθε λεπτό το σπλάχνο το δικό της και μπορεί να καταλάβει τα παιδιά όλου του κόσμου. Είναι πηγή ζεστασιάς, μια λαμπάδα που καίγεται και λιώνει στο βωμό της μητρότητας. Η μάνα θυσιάζεται, διότι παράγει τη ζωή.
     Στους απότομους και ξερούς βράχους  των Νορβηγικών φιόρδ- διηγούνται- τσακίστηκε κάποτε ένα καράβι. Είχε παλέψει πολύ με τη θύελλα μέσα στην ανοιχτή θάλασσα, αλλά δεν άντεξε τον άγριο άνεμο. Την όγδοη μέρα κόπασε η κακοκαιρία και όταν πλησίασε ένα ναυαγοσωστικό, δεν υπήρχε πια κανένας ζωντανός, για να τον σώσουν. Ξάφνου ανακάλυψαν πάνω σε ένα βράχο μια μητέρα με το παιδί της. Η μητέρα ήταν πεθαμένη, μα το παιδί ζούσε. Είχε φροντίσει, πριν, ξεψυχήσει αυτή, για το παιδί της. Η μητρική της αγάπη την ώθησε σε μια πράξη τραγικού ηρωισμού. Με μια πέτρα, άνοιξε μια βαθιά πληγή στο στήθος της. Το μητρικό αίμα, θα μπορούσε τώρα να συντηρήσει το βρέφος για μερικές ημέρες σκέφτηκε η μάνα, στις τελευταίες της στιγμές, μέχρις ότου  να τους βρουν και να σώσουν το παιδί της.
     Αυτή είναι η μάνα, η τραγική και ηρωική μάνα, που θυσιάζεται για το παιδί της. Με τη μεγάλη της καρδιά αγαπά χωρίς όρια. Με τη διαίσθησή της μαντεύει και ικανοποιεί. Με την παρατηρητικότητα της ρυθμίζει αναλόγως τη ζωή. Υποφέρει, για να ικανοποιήσει, λυπάται , για να συμμορφώσει, χαίρεται, για να χαροποιήσει.
     Μεγάλη συγκίνηση προκαλεί  το απόσπασμα του Νίκου Καζαντζάκη για τη μητέρα του. Στην ώριμη πια φάση της ζωής του, γράφει: « Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα  στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σα να ήταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.».
     Το να είσαι μητέρα σημαίνει την πιο μεγάλη χαρά της ζωής, αλλά και την  πιο μεγάλη ευθύνη απέναντι στη ζωή. Η μητέρα είναι ο συμπαραστάτης, ο βοηθός, ο οδηγητής και ο σύμβουλος, η ελπίδα και η παρηγοριά. Είναι μια έννοια χωρίς εθνικότητα, είναι μια λέξη χωρίς χρονολογία. Είναι ένα πανανθρώπινο σύμβολο.. Στη μάνα έχει καθιερωθεί η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου ως παγκόσμια ημέρα της εορτής της. Είναι ο φόρος τιμής και η ένδειξη της  ευγνωμοσύνης  ολόκληρης της ανθρωπότητας στο έργο της αποστολής της, είναι η αναγνώριση των θυσιών, η επιβεβαίωση της προσφοράς της και το μεγάλο ευχαριστώ που η κοινωνία προσφέρει στο πιο αγαπημένο και το πιο σεβαστό πλάσμα, τη μητέρα.
   
   
Ο  ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΚΟΡΔΟΝΟΥΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ