Όχι, όχι… Δεν πήγαμε στην Σαντορίνη.
Μόλις μια ανάσα από το σχολείο μας, στις ανατολικές παρυφές του Υμηττού, υπάρχει μια φάρμα, όπου κακοποιημένα γαϊδουράκια βρήκαν φροντίδα, στοργή, και αγάπη και κατόρθωσαν να επουλώσουν τις πληγές τους.
Η φάρμα έγινε το σπίτι τους. Της δώσαν το όνομά τους. Γαϊδουροχώρα λέγεται. Την έχετε ακούσει;
Τα παιδιά μας, εκεί, είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη φύση. Σ ένα αγρόκτημα γεμάτο αμυγδαλιές, ελιές και θυμάρι. Σ΄ ένα περιβάλλον που θύμιζε παλιά ελληνική ύπαιθρο. Γνώρισαν τα ίδια τα ζώα, τη φύση και τις ανάγκες τους. Τα φρόντισαν ,τα χάιδεψαν, τα αγκάλιασαν.
Δον Πεπίτο, γεμάτος καλοσύνη και σκανταλιές…
Λεμονιά και Ευτυχία, αχώριστες φίλες…
Μανού, η βασίλισσα, φροντίζει με στοργή την αγέλη της…
και πολλά άλλα γαϊδουράκια που ζουν σε απόλυτη αρμονία με τα άλλα ζώα του κτήματος , πάπιες , κότες, γάτες , σκύλους και τη νέα φιλοξενούμενη τους την Τσίκα την κατσίκα, δίνοντας ένα καταπληκτικό παράδειγμα αποδοχής και ισορροπίας.
Η δικιά μας ικανοποίηση , ο ενθουσιασμός των παιδιών καθώς και η αγάπη και ο σεβασμός που επέδειξαν στο χώρο αλλά και στα ζώα.
Οι δασκάλες της Β΄τάξης
