Επικοινωνία

Δ/νση: Σωκράτους 24, 151 27 Μελίσσια -- Τηλέφωνο: 2108048669 -- e-mail: mail@4dim-meliss.att.sch.gr

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

17η Νοέμβρη 1973


 

Ξημερώματα 17ης του Νοέμβρη 1973…μια ημερομηνία που χάραξε τις σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας και τυπώθηκε στις συνειδήσεις πολλών από μας ως σύμβολο αντίστασης σε κάθε μορφή καταπίεσης και τυραννίας. Φέτος συμπληρώνονται 47 χρόνια από τη νύχτα εκείνη που επιβεβαιώνει πόση δύναμη έχει ένας λαός και πόσο μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα που βιώνει όταν αληθινά το θέλει.

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν ένα ξαφνικό γεγονός στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου στη χώρα μας δημιουργήθηκαν οι μηχανισμοί που «γέννησαν» τη δικτατορία. Οι ατομικές ελευθερίες δεν προστατεύτηκαν. Έτσι φτάνουμε στην 21η Απριλίου 1967, μια σκοτεινή μέρα της ελληνικής ιστορίας που διήρκησε εφτά ολόκληρα χρόνια. Εφτά χρόνια που στο όνομα της δήθεν σωτηρίας και ασφάλειας της χώρας καταπατούνται οι ατομικές ελευθερίες, καταργείται η Βουλή, συστήνονται στρατιωτικά δικαστήρια, απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις άνω των τριών ατόμων και πού λόγος φυσικά για απεργίες, διαμαρτυρίες ή εκλογές. Όσοι κατέχουν δημόσιες θέσεις και θεωρούνται επικίνδυνοι για το καθεστώς απομακρύνονται, όσοι υπηρετούν στην εκπαίδευση ή στα σώματα ασφαλείας οφείλουν να δηλώνουν πίστη και υποταγή στη χούντα, αλλιώς μετατίθενται δυσμενώς, απολύονται, συλλαμβάνονται, φυλακίζονται και βασανίζονται ως «επικίνδυνοι για την πατρίδα».
 

Η ελευθερία του τύπου είναι άγνωστη έννοια αφού το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και οι εφημερίδες οφείλουν να γράφουν και να μεταδίδουν προγράμματα και ειδήσεις με τρόπο ανώδυνο για τη χούντα. Γι'΄ αυτό και πολύς κόσμος δεν είχε επίγνωση του τι ακριβώς συνέβαινε στα κρατητήρια της ασφάλειας όπου οδηγούνταν οι αντιφρονούντες.

Το φοιτητικό κίνημα έπαιξε το σπουδαιότερο ρόλο στην πάλη κατά της δικτατορίας. Ήδη από το 1972 τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε αναβρασμό. Οι φοιτητές ζητούν ελεύθερες φοιτητικές εκλογές. Το Φλεβάρη του ’73 αποφασίζουν να προχωρήσουν σε αποχή από τα μαθήματα.

Στις 14 του Νοέμβρη 1973 οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Στην οδό Πατησίων σκορπίζονται προκηρύξεις και κόσμος πολύς συγκεντρώνεται στους δρόμους. Την επόμενη μέρα οι συγκεντρωμένοι πυκνώνουν όλο και περισσότερο στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο όσο περνούν οι ώρες.

Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου μπαίνει σε λειτουργία ο ραδιοφωνικός πομπός που θα μεταδώσει το μήνυμα της αντίστασης στην Αθήνα. Καλούν το λαό να κινητοποιηθεί. Η εξέγερση γενικεύεται. Το κέντρο της Αθήνας δονείται από διαδηλώσεις. Ο κόσμος στους δρόμους με μια φωνή και μια ψυχή τραγουδά δυνατά και αποφασιστικά το «Πότε θα κάνει ξαστεριά».

Η αστυνομία απαγορεύει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας, ενώ από τα μεγάφωνα οι φοιτητές κάνουν έκκληση στον κόσμο να μην τους εγκαταλείψει. Η αστυνομία ρίχνει δακρυγόνα έξω και μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές ανάβουν φωτιές για να τα εξουδετερώσουν ή ακολουθούν τις οδηγίες του σταθμού τους. Όμως η ατμόσφαιρα έχει δηλητηριασθεί από τα αέρια. O σταθμός κάνει διαρκώς εκκλήσεις, ενώ ταυτόχρονα προτρέπει το λαό να συσπειρωθεί γύρω του για να πολεμήσει τη χούντα. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε μεταφέρονται όλο και περισσότεροι τραυματίες. Στη μία (1.00΄) μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο και τα μεγάφωνα μεταδίδουν: «Αδέλφια μας στρατιώτες! Αδέλφια μας στρατιώτες! Πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τ’αδέρφια σας; Πώς είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα; Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά! Εγώ πρώτος αρχίζω τον Εθνικό Ύμνο, το αιώνιο σύμβολο της ελευθερίας «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη. Απ’τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!»… Ελληνικέ λαέ, πρέπει να μάθεις! Πρέπει να μάθεις ότι αυτήν τη στιγμή αγωνίζονται τα παιδιά σου! Όλος ο ελληνικός λαός και προπαντός ο λαός της Αθήνας, βρίσκεται στους δρόμους, μπροστά στα τανκς! Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!»

Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα και τους δίνεται διορία 20 λεπτών να αποχωρήσουν, ενώ ένα από τα τανκς παίρνει θέση απέναντι από την είσοδο. Ώρα τρεις παρά δέκα, ξημερώματα Σαββάτου. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του δίνει εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου. Μαζί του μπαίνουν και οι άνδρες της ασφάλειας και των ειδικών δυνάμεων. Πέφτουν πυροβολισμοί. Όσοι βρίσκονται στην πύλη και δε χτυπήθηκαν υποχωρούν στο εσωτερικό. Στους γύρω δρόμους γίνονται άγριες συμπλοκές μεταξύ των αστυνομικών και των διαδηλωτών. Οι αστυνομικοί πυροβολούν ασταμάτητα. Πολλοί πέφτουν βαριά τραυματισμένοι ή νεκροί. Μέσα στο κτίριο οι συγκρούσεις γενικεύονται. Η κύρια μάχη γίνεται ανάμεσα στους αστυνομικούς και τους εξεγερμένους, ενώ οι άνδρες των ειδικών δυνάμεων βοηθούν τους αστυνομικούς στην εκκένωση του κτιρίου. Στους γύρω δρόμους  σε ακτίνα πολλών μέτρων πλήθος κόσμου τραυματίζεται από πυρά της αστυνομίας και του στρατού. Απίστευτες και απολύτως αποκρουστικές σκηνές διαδραματίστηκαν ακόμα και μέσα στο νοσοκομείο που μεταφέρονταν οι βαριά τραυματισμένοι. Ακόμα και κει εισέβαλαν μαινόμενοι αστυνομικοί και χτυπούσαν αλύπητα τους τραυματίες. Κάποιοι γιατροί μαρτυρούν ότι αναγκάζονταν να αλλάζουν τα ονόματα των νοσηλευομένων και την αιτία της εισαγωγής τους για να τους προφυλάξουν από την απίστευτη σε ωμότητα και απανθρωπιά επίθεση των οργάνων της χούντας.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η αρχή του τέλους για το τυραννικό καθεστώς το οποίο τελικά κατέρρευσε στις 24 Ιουλίου 1974 κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. 

  Ο αγώνας των νέων του Πολυτεχνείου είναι τρανή απόδειξη της δύναμης που έχει ο λαός όταν είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα που στερείται, την ελευθερία λόγου και σκέψης, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισονομία, το δικαίωμα να αναπνέει και να ζει σε μια χώρα φωτεινή, σε μια χώρα ελεύθερη. Οι νέοι του Πολυτεχνείου έκαναν με την αποφασιστικότητα και τη θυσία τους πράξη ό,τι ακριβώς είχαν διδαχθεί από τους αγώνες των προγόνων μας.

Ο αγώνας των νέων εκείνα τα χρόνια για μια δίκαιη κοινωνία στην οποία φασιστικές εκδηλώσεις  ισοπέδωσης και ολοκληρωτισμού δεν έχουν θέση αποτελεί σύμβολο και οδηγό σήμερα για κάθε άνθρωπο που νιώθει ότι το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, το να έχει κάθε παιδί «ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο» , όπως λέει ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, «το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου», «το χαμόγελο της μάνας» δεν είναι πολυτέλειες, αλλά αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο χέρι μας είναι…να μην ξεχάσουμε, να μην παραμένουμε απλά σιωπηλοί, ανύπαρκτοι, χωρίς προσωπικότητα, να μη σκύβουμε το κεφάλι σε κανενός είδους καταπίεση, να μην αποδεχτούμε καμία τυραννία ως φυσιολογικό φαινόμενο. Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια δε χαρίζονται. Κατακτούνται!