Έχω επισημάνει κατ` επανάληψη πως κρατάμε από το παρελθόν καθετί που γονιμοποιεί το μέλλον. Δεν ξεχάσαμε ποτέ την ηρωική εξέγερση του ελληνικού λαού απέναντι στο στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδος, το Νοέμβριο του 1973.
Με αιχμή του δόρατος τη νεολαία, ξεσηκώθηκε, απαιτώντας τα αυτονόητα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Δονήθηκε ολόκληρη η αττική γη από τις ιαχές των φοιτητών εκείνες τις ημέρες του Φθινοπώρου. Ο παλμός τους κινητοποίησε χιλιάδες πολίτες που έσπευσαν στο χώρο του Πολυτεχνείου.
Πύκνωσε πολύ το πλήθος των καταπιεσμένων πολιτών , μέσα και έξω από τους χώρους του ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος την αποφράδα νύχτα της 17ης Νοέμβρη.
Η χούντα μη μπορώντας να αναχαιτίσει την ανθρώπινη παλίρροια με τις αστυνομικές δυνάμεις, κινητοποίησε το στρατιωτικό μηχανισμό που σύντομα κατέβηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Ήταν οι πρώτες ώρες της 17ης Νοέμβρη, όταν κάτω από τους εκτυφλωτικούς προβολείς του
σκοταδισμού της οπισθοδρόμησης, η βία και η τρομοκρατία συνέθλιβαν μαζί με την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου και τα όνειρα του λαού.
Πέρασαν 45 χρόνια από τότε και το πρωινό της 16ης Νοέμβρη 2018, ζωντάνεψαν οι μνήμες στις ευρύχωρες αίθουσες του 4ου Δημοτικού Σχολείου Μελισσίων, καθώς οι υπερδραστήριες δασκάλες του Σχολείου μας με κατάλληλες προβολές και άριστα επιλεγμένα κείμενα, μεταλαμπάδευσαν στις άδολες παιδικές ψυχές τις προσπάθειες του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας να καταλύσουν το στρατιωτικό καθεστώς, προσπάθειες που τελικά καρποφόρησαν λίγους μήνες αργότερα από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΚΟΡΔΟΝΟΥΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
