Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2022, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Δ´ τάξης με την καθοδήγηση των δασκάλων τους κ. Χριστίνας Μουρίκη, κ. Βέρας Χαρπαντίδου και της μουσικού μας κ. Ελπίδας Πλαβού μάς παρουσίασαν ένα αφιέρωμα για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973.
Το 1973 ήταν μια χρονιά πικρή, η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας που αγκάλιασε θανάσιμα την πατρίδα μας από το 1967. Η χούντα των συνταγματαρχών είχε κουρελιάσει κάθε ιδέα κράτους, κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της: Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ' όλα υπήρχε λογοκρισία. Κάθε μορφή ελευθερίας είχε καταστρατηγηθεί.
Η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει.
Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν.
Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας, βλέπουν ότι τα αιτήματα τους τα σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας σε όλους τους τομείς της εκπαίδευσης μας, δεν θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.
Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά - σιγά από καθαρά φοιτητικός γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα πράγματα:
Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία.
Κάτω από την φοβέρα της στρατιωτικής δικτατορίας το μόνο που απομένει είναι η διαμαρτυρία. Αρχίζουν τα συλλαλητήρια, απεργίες, στάσεις εργασίας, αποχή από τα μαθήματα. Παντού πρώτοι οι φοιτητές πρωτοστατούν, προετοιμάζουν όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973 που οι φοιτητές με κέντρο τον αγώνα αυτό έδωσαν το μεγάλο παρόν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η ημέρα αυτή θα θυμίζει σ' όλους μας πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες.
