Πόσο καιρό στα αλήθεια είχατε να ακούσετε νέα από εμάς; Τι νομίζατε πως πέσαμε σε αδράνεια; Όχι βέβαια! Μας πήρε μπάλα ο καιρός και η καθημερινότητα, που χίλια μύρια φέρνει, μικρά, μικρά…, μα δυνατά, που προσοχή γυρεύουν και λύση.
Σήμερα λοιπόν, την τελευταία μέρα που είμαστε ακόμα μαθητές/τριες του 4ου, είπαμε να αφήσουμε ξανά το αποτύπωμά μας, θέλοντας να μοιραστούμε κάποιες στιγμές που ζήσαμε λίγο πριν το τέλος.
Μάης που κόντευε να μας αποχαιρετίσει όταν για λίγο, πυροσβέστες εθελοντές εγίναμε και νιώσαμε ωραία. Όχι πολύ μακριά από τη γειτονιά μας, το Πυροσβεστικό Μουσείο μας άνοιξε τις πόρτες του φιλόξενα και με αγάπη.
Αν δεν το ξέρετε εσείς γονείς και κηδεμόνες, με μικρότερα παιδιά, τον χώρο του Μουσείου στης Παιανίας τη μεριά, φροντίστε επίσκεψη να κάνετε μαζί με τα παιδιά σας, να δείτε και να ακούσετε από πρώτο χέρι πώς παλεύεται η φωτιά κι η φλόγα σαν θεριεύει…
Ο Ιούνιος φτάνει στα μισά κι εμείς Τετάρτη ημέρα, την τελευταία της χρονιάς,
κλείσαμε έναν κύκλο, που είχε αρχίσει χρόνια 6 πριν, σε αυτόν εδώ τον χώρο.
Είμαστε όλα τα παιδιά της Ε ΄και της Στ΄. Γέμισε η αίθουσα των πολλαπλών
των χρήσεων με γέλια, δάκρυα, τραγούδια και παιχνίδι, που μας έφεραν
στο νου θύμισες από δασκάλες κι ανθρώπους που μας πρόσεχαν όλα αυτά τα χρόνια.
Πήραμε και δώσαμε ευχές και γέμισε η καρδιά μας.
Δική μας ήταν η στιγμή, Δική μας αυτή η μέρα.
Τώρα ανοίγουμε πανιά σε άλλο Σχολείο πάμε, μα πάντα θα θυμόμαστε (μεγάλες κουβέντες λέμε;) τον χώρο αυτό, τον δικό μας, το 4ο Δημοτικό, το πρώτο το Σχολειό μας!
Πατήστε πάνω στο ppt. που ακολουθεί για να διαβάσετε την ιστορία που μοιραστήκαμε με τη Στ΄ Τάξη.
Η ευχή μου για σένα που μας αποχαιρετάς και ξεκινάς ένα νέο ταξίδι!
Αν ποτέ μας αναζητήσεις θα είμαστε στο γνωστό μέρος, στον γνωστό δρόμο,
στο δικό σου Σχολειό!!
Ηλιοπούλου Μαρία
Κιμ